نور اهلبیت *علیهم السلام

سیزده فروردین، جشن واقعی بهار است. طراوت و سرسبزی به طبیعت بازگشته و طبیعت نیز مردم را به سوی خود می‌خواند.

آتش روشن کردن در طبیعت و خود را موظف به خاموش کردن آن ندانستن،

شکستن شاخه های جوانه زده درختان،

پهن کردن بساط اقامت روی سبزه های تازه روییده

یا کندن گل های وحشی و گاهی کمیاب دشت ها و کوه ها،

رها کردن زباله در طبیعت، چه رودخانه، چه کوه چه جنگل

یا حتی در پارک هایی که نام ملی را یدک می کشند سال هاست به عادتی مشمئزکننده تبدیل شده؛

عادتی که تقریبا هیچ کسی را نگران نمی کند و عمق نابودگری آن کسی را نمی ترساند!

غم انگیز است وقتی مسوولان چند سال پیش آمار دادند که حجم زباله های رها شده در طبیعت آن هم فقط در مناطق حفاظت شده تهران در روز 13 فروردین 6 تن بوده است یا وقتی مدیرکل حفاظت از محیط زیست استان گلستان اعلام می کند میزان تخریب، خسارت و آلودگی محیط زیست در این روز حداقل 10 برابرمی شود.

حالا وقتی این اعداد را با این آمار که هزینه سالانه جمع آوری زباله ها فقط در تهران 200 میلیارد تومان است جمع کنیم یعنی زباله هایی که بیشترش درست مدیریت نمی شود و شیرابه هایش به عمق آب های زیرزمینی نفوذ می کند و پشته هایی زشت و پرمیکروب می سازد شاید میزان تخریبگری مان بیشتر به چشم بیاید.

طبیعت فراموش شده

مسوولان شهرداری سال های گذشته اعلام کردند: 10 هزار و 500 تن زباله تر و خشک در روز طبیعت از سوی شهروندان تولید شده است.
خسارت و آلودگی محیط زیست در این روز حداقل 10 برابر می شود

مردمانی که هیچ گاه آب های چه روان و چه راکد را آلوده نمی کردند،

شاخه های نهال های نورسیده را برای تفریح و آتش زدن،

بی رحمانه نمی شکستند.

حیوانات این سرزمین را به بهانه های مختلف از جمله سیر کردن شکم هایشان،

آزار و اذیت نمی کردندو نمی کشتند، تفریح های مسخره نمی کردند؛

اعمالی که سال های اخیر شاهد بروز آنها هستیم.

در همه کشورهای دنیا، مردم برای لذت بردن از ساحل دریاها،

مسافت های زیادی راه می پیمایند، در ایران ما هم به جای لذت بردن از ساحل زیبای دریا، باید زباله ها را کنار زد تا راهی بسوی آب دریا باز کرد.

شایسته است توجه بیشتری به طبیعت اطرافمان بیندازیم.

طبیعتی که فقط به ما تعلق ندارد و سرمایه ای برای امروز و فردای ماست.

فرهنگ محیط زیست یعنی نحوه برخورد انسان‌ها با محیط زیست .

انسان‌ها با محیط زیست در تعامل هستند ،

هم انسان‌ها بر محیط زیست تاثیر می‌گذارند و هم محیط زیست بر انسان ها.

اما مشکل اساسی در این است که محیط زیست یک طرفه تنها بخشنده است و انسان یک طرفه تنها آسیب رسان و مضر.

شاید مشکل از برنامه ریزان و محافظان طبیعتمان باشد که طرح توزیع کیسه های زباله به مسافران را زیاد جدی نمی گیرند،

شاید اشکال از کمبود یا نبود سطل های زباله در تفرجگاه ها باشد،

شاید هم نبود نظارت درست بر مردم و زیر ذره بین نگرفتن کارهایشان یا

جدی نگرفتن آموزش های زیست محیطی به آنها اشکال کار است،

اما اگر همه این موضوعات درست باشد باز هم انگشت اتهام را باید به سمت مردم نشانه رفت، چون

اگر ملتی باور کنند که آنها جزئی از طبیعت و طبیعت جزئی از وجود آنهاست

حتی اگر سطل یا کیسه ای برای جمع کردن زباله ها نباشد

یا مامور و دوربینی در کار نباشد باز هم می دانند

و باور دارند که حفظ طبیعت چیزی جز وظیفه ذاتی یک شهروند نیست.

کلمات کلیدی :